O książce: 2015 / Miałam bardzo ważne marzenie - zobaczyć siebie jako małą dziewczynkę. Na przykład pięcioletnią. Bezczelny, maluch, z włosami w kolorze słomy, wybielonymi od południowego słońca. Uwielbiałem rozmawiać z gąsienicami. Zadawałem im pytania i cierpliwie czekałem na odpowiedzi. Gąsienice zwinęły się w kłębek lub odpełzły. Milczeli. Chciałem zobaczyć siebie w wieku dziesięciu lat. Zabawny, kanciasty, nieśmiały. Z długimi, cienkimi warkoczami na ramionach. Tata kupił gramofon i całymi dniami słuchaliśmy bajek. Położyli płytę winylową na stojaku i nacisnęli specjalny przycisk; wstrzymując oddech, ostrożnie opuścili membranę. A oni słuchali, słuchali, słuchali. Tak bardzo chciałam zobaczyć siebie jako małą dziewczynkę, że kiedyś napisałam książkę o swoim dzieciństwie. O mojej rodzinie i naszych przyjaciołach. O rodzinie i przyjaciołach. O mieście, w którym się urodziłem. O ludziach, którzy tam mieszkają. „Manyunya” to najjaśniejsza rzecz, którą noszę w sercu. Piękno, którym z radością się z Tobą dzieliłam. Miałam ukochane marzenie - zobaczyć siebie jako małą dziewczynkę. Teraz wiem na pewno - marzenia się spełniły naprawdę tego chcieć.